Renaissance kunstenaars

Gratis Verzending boven de Eu 7-. Horloges nu al vanaf € online. De renaissance is - onder andere - een stijlperiode.

Het gaat daarbij met name om de schilderkunst, beeldhouwkunst en architectuur uit de veertiende tot en met de zestiende eeuw. De levensopvattingen, levensstijl en kunst van de renaissance verspreidden zich vanuit Italië over een groot deel van Europa. Zij hebben zich door middel van baanbrekende ontdekkingen en perfectie weten te onderscheiden van de andere kunstenaars die in de renaissance actief waren.

Vroege renaissance of Quattrocento tussen ca. Florentijnse kunstenaars zoals Fra Angelico, Sandro Botticelli, Donatello en Masaccio. De Renaissance vormde ook de basis voor talrijke andere ontwikkelingen die vaak pas in latere eeuwen volledig tot wasdom kwamen: rationalisme, democratie, mensenrechten, de moderne wetenschap en techniek het bankwezen, het maken van zoveel mogelijk winst en ook de opvatting dat bouwen een kunst is -al deze zaken zijn zonder dit tijdperk ondenkbaar. Michelangelo, Leonardo da Vinci en Titiaan. De Europese renaissance begon in het Italiaanse Florence, waar rijke en machtige mensen opdrachten gaven aan kunstenaars en architecten om hun stad en hun huizen mooier te maken.

In deze special komen diverse aspecten van de Middeleeuwse schilderkunst en die van de overgangstij de Renaissance , aan bod. Er worden onder andere enkele stromingen c. We noemen daarvan De Karolingische tij de Ottoonse tij de Romaanse kunst en de kunst van de vroeg- en hoog- Renaissance. De Renaissance had betrekking op de hoge cultuur en was dus beperkt tot een kleine groep mensen, maar strekte zich uit over het hele gebied waar de literatuur en kunst vertegenwoordigd waren.

De Renaissance vond zijn oorsprong in Florence, een stad die met handel en nijverheid zeer welvarend was geworden. Hij rekt zijn schilderijen uit en maakt grootse afbeeldingen waarin hij ook veel met licht speelt. De schilder wordt ook wel één van de meest flamboyante kunstenaars van de renaissance genoemd. Elke kunstenaar zag zichzelf als wetenschapper en hield zich bezig met toepassingen van wiskunde. In de Renaissance ontwikkelde de kunstenaar een onderzoekende houding en oriënteerde zich niet langer uitsluitend op de traditie van zijn voorgangers.

Nieuwe verworvenheden gaf de kunstenaar door aan zijn leerlingen. Binnen de beeldende kunst komt er aandacht voor de klassieke oudhei wordt het lineaire perspectief geïntroduceerd en het sfumato. Belangrijke families en machthebbers namen zelf kunstenaars in dienst. Het werd voor kunstenaars daardoor belangrijker om zich bij de rijken in de kijker te spelen.

De vrouwelijke Renaissance kunstenaars specialiseerden zich vooral in de portretkunst. Ondanks hun verbeterde positie was het nog steeds onbetamelijk om naakten te schilderen. Het Renaissance -humanisme beweegt zich als het ware tussen twee werelden: het Middeleeuwse Christendom en een nieuw seculier wereldbeeld. Jakob Burckhardt interpreteert de Renaissance als tijdperk waarin het individu centraal komt te staan, wat de zwakte maar vooral ook de grootsheid van deze periode uitmaakt. De Architectuur van de Renaissance heeft als uitgangspunt de beeldtaal van de klassieke oudhei namelijk die van de Grieken en de Romeinen.

In Italië waren er nog genoeg voorbeelden te vinden van die beeldtaal, denk maar aan bijvoorbeeld in Rome het Forum Romanum. Naast de tastbare herinneringen, baseerden de kunstenaars zich ook op tekst. Om de anatomie onder de knie te krijgen ontleden kunstenaars de lijken van dode mensen.

In de renaissance komt er een grote vooruitgang in de techniek van de schilderkunst.

De kerk is daartegen, dus doen ze het in het geheim. Door de ontleding wordt het werk steeds realistischer. De bouwer en kunstenaar werd hierbij gewoon als een handwerksman gezien, niet als intellectueel. Dit alles veranderde in de renaissance. Wat in de middeleeuwen al als artes liberales (vrije kunsten) bekend was, werd stilaan steeds belangrijker en begon deel uit te maken van een meer intellectuele visie op de beeldende kunsten.

Het aantal vrouwelijke kunstenaars in de kunstgeschiedenis is aanzienlijk groter dan men ons tot in de jaren zeventig van de vorige eeuw wilde doen geloven. Het kunsthistorische verloop van de geschiedenis is sindsdien dankzij de inspanning van feministische kunsthistorici op waardevolle wijze gecorrigeerd. Iets dat in de middeleeuwen niet gedaan werd vanwege de overtuiging dat de kunstenaar van ondergeschikt belang was, hij stond in dienst van God.

De kunstenaar mocht nu echter gezien worden. In de uitvoering van de bouw- en kunstwerken zien we gedurende de renaissance een groot verschil met de voorafgaande jaren.